Kościół parafialny p.w. Św. Michała Archanioła powstał równocześnie z nadaniem Wojsławicom praw miejskich, a więc około roku 1440, a już podczas napadu Tatarów w roku 1490 uległ zniszczeniu. Wkrótce po zaistniałym zdarzeniu wybudowany został nowy kościół drewniany pierwotnie pod wezwaniem Panny Marii i Wszystkich Świętych. Kościół ten istniał wraz z dzwonnicą jeszcze w 1603 roku. Zakończenie budowy nowego murowanego kościoła z fundacji Mikołaja Czyżowskiego wypadało na lata 1595 ś 1608. Do dziś istnieje utrzymany pod południowym wejściem do nawy kartusz z herbem Topór i Nowina, a pod nią widnieje data 1608, która wskazuje zakończenie budowy kościoła.

Kościół uległ zniszczeniu w końcu 1671 roku lub na początku 1672 podczas najazdu szwedzkiego. Odbudował go w roku 1687 Stanisław Stefan Czarniecki na dawnych fundamentach, jedynie dostawiając z obydwu stron korpusu głównego kaplice, które nadają budowli formy barokowe. Prezbiterium otrzymało sklepienie ceglane, nawę przykryto stropem drewnianym.

Kościół ponownie palił się w roku, 1736 ale został odrestaurowany przez Nikodema Kazimierza Woronicza, kasztelana kujawskiego dzierżawcę Wojsławic. Wkrótce po tym spalił się w roku 1754 i przy kolejnej odbudowie otrzymał pokrycie dachówką. Na połowie XVIII i XX wieku kociół był mocno zniszczony,dlatego też poddano go remontowi, w czasie, którego drewniany strop zastąpiono sklepieniem kolebkowym z lunetami, na zewnątrz nad nawą umieszczono wieżyczkę z sygnaturką. Przy odbudowie po pożarze w 1840 roku w kościele nie zrekonstruowano wieżyczki, a sygnaturkę umieszczono na fasadzie wschodniej.

W czasie wojny w roku 1915 kościół został częściowo uszkodzony i pozbawiony skarbca i drzwi frontowych. Obecny wygląd kościoła pochodzi z roku 1924, kiedy to przeprowadzono jego gruntową renowację.

Kościół wojsławicki jest budowlą jednonawową, późnorenesansową, gdyż budowany był w okresie renesansu, jak również otrzymał renesansowy wystrój. Nawet przebudowa po ostatnim pożarze nie mogła zatrzeć wszystkich jego cech pierwotnych, tym bardziej, iż wybudowano go na tych samych fundamentach. Nie otrzymał też po przebudowie pełnej szaty barokowej, dlatego też posiada cechy przejściowe z renesansu do baroku, określane mianem manieryzmu.

W świątyni tej napotkamy zamknięte trójbocznie węższe prezbiterium, w którego przedłużeniu usytuowana jest zakrystia. Z jego obu stron dostrzec można dwie kaplice boczne. Od frontu widoczne są dwie przybudówki niepołączone z nawą wejściami. W jednej z nich znajduje się wejście na hór, zaś w drugiej skład sprzętów kościelnych. ściany w nawie są podzielone filarami przyściennymi, z kolei nawa oddzielona jest od prezbiterium łukiem tęczowym. Nawa i prezbiterium posiadają sklepienia kolebkowe z lunetami, chór muzyczny wsparty jest na dwóch arkadowych filarach z murowanym parapetem. Okna zamknięte są półokręgiem.